Tražeći put ka crkvi Svetog Jovana Krstitelja na levoj strani puta od Požege preme Arilju, od meštana ćete pre dobiti informaciju o tačnoj lokaciji ako pitate za Počeču. Kako to u ovim krajevima neretko biva, narodni naziv za ovaj sakralni objekat stopio se sa imenom zaseoka u Gorobilju u kome se crkva nalazi. Na samom putu kroz Gorobilje na tačan položaj crkve ukazuje drvena tabla urađena kao putokaz- obaveštenje koju je tu udesio sadašnji sveštenik, jerej Milan Đokić, po svom postavljenju, kako kaže: “da hram, putnicima namernicima bude uočljiviji na proputovanju kroz taj deo požeškog kraja”. Zaista, crkvu , bez obzira što se nalazi na čistini, nekih 50 m od puta, i nije lako uočiti, budući da je jedna od naših najmanjih, sačuvanih, crkava brvnara, i bez obzira na drveni zvonik i veliko groblje iza, nekako se prirodno stapa sa ambijentom seoske sredine i guste šume iza nje. Hram je posvećen Sv. Jovanu Preteči.
Nakon seobe Srba pod patrijarhom Arsenijem Čarnojevićem, 1690. godine, novopridošlo stanovništvo koje se odlučilo nastaniti na ovom prostoru zateklo je pust kraj, bez crkve. Predanje kaže da im je lokalni spahija dozvolio da u gornjem delu sela, na ivici šume, naprave crkvu, ali „da ne bude veća od obora”.
Prva crkva brnara u Gorobilju sagrađena je 1705. godine i to od nešto slabije građe, i postoje podaci da je pre Prvog srpskog ustanka uništena. Po predanju prva crkva u Gorobilju sagrađena je u zaseoku Slatina, odakle su je jedne noći meštani, saznavši da se Turci spremaju da je zapale, rasklopili i preneli u Počeču.
Nakon prvog paljenja od strane Turaka u periodu 1788. do 1804. godine, crkva je obnovljena, i završena 1810. godine, da bi je Turci, nedugo potom potom uništili, a o čemu postoji svedočenje u pisanju Joakima Vujića koji kaže da je crkva srušena do temelja.
Joakim Vujić je vezano za crkvu Sv. Jovana Krstitelja u Gorobilju zapisao i sledeće: “ova crkva nema zemlju, zato Turčinu spahiji ne plaća ni pare, jerbo je na zemlji eminskoj. Nego su Turci u vreme vladanija serpskog vožda G. Petroviča svu popalili, i do osnovanija srušili”.
Inače, za vreme Karađorđa, između 1800. i 1813. godine podizane su i obnavljane ckve brvare, a i podignut je manji broj ovakvih novih verskih objekata. Turci su veliki broj njih porušili i popalili nakon sloma Prvog srpskog ustanka, da bi se po završetku Drugog srpskog ustanka, i tokom vladavine kneza Miloša Obrenovića , od 1815. do 1839. pristupilo obnovi i izgradnji ovih crkava. Po podacima, u ovom periodu, podignuto je više od 70 crkava brvnara.
Zapis na današnjoj crkvi koji se nalazi iznad pregrade priprate i crkve, i koj se ne vidi dobro svedoči o tome da je crkva obnovljena 1820. godine: “Znano budi kad se ponovi crkva u Gorobilju, to jeste, popođena i pošimljena i stolovi (načinjeni) trudom i zauzimanjem sveštenika jereja Filipa Radulovića, 1820. godine”.
Crkva je još jednom obnovljena 1836. godine, kada je podinuta na betonski temelj i pokrivena novim klisom. iste godine zografi, Janko Mihailović Moler iz Dragačeva i njegov sin Sreten Protić Molerović izradili su ikonostas koji se,kao i pregradni zid koji razdvaja naos i pripratu, i danas nalaze u crkvi. U crkvi postoji i ikona Sv. Jovana sa krilima za koju se pretpostavlja da datira s kraja XVIII veka, i koja je slikana vrlo dekorativno a u postvizantijskom stilu. Na samom vrhu ikonstasa prikazana je scena Raspeća Hristovog pored koga su Bogorodica i Jovan Bogoslov. U dnu krsta na kome je Isus razapet predstavljeno je Svevideće oko Božije. Na carskim dverima, po ustaljenom pravilu, prikazane su Blagovesti Bogorodičine pored kojih su četiri medaljona sa poprsjima jevanđelista.
Pretpostavlja se da oko crkve postoji arheološko nalazište, a o tome svedoči i rimski spomenik, kameni žrtvenik koji se do obnove, 1836., nalazio u crkvi, pored oltara i služio kao časna trpeza, da bi te godine bio premešten u portu. Na njemu se nalazi natpis: O.C. TAVRO. PROCULUS. L. P.
Arhitektura crkve je vrlo jednostavna: pravougaonog je oblika, u osnovi širine 4, 5m i dužine 9,8 m, što je sa površinom od 41 m² čini najmanjom crkvom brvarom kod nas. Unutrašnjost je podeljena pregradom koje odvaja pripratu i oltarski prostor , čiji su zidovi prelomljeni u tri ravni. Nad središnjim delom zasvođena je tavanicom od šašovca, dok je tavanica nad pripratom ravna. Svod je bačvastog oblika. U zapadnom delu talpe se sučeljavaju sa jačim propustima. Prozorski otvori su minimalni i ukupno ih je tri. U samom krovu su otvorene dve badže koje, kroz otvoreni koritasti svod, propustaju svetlost.Kako ovo nije karakteristično za građevine nastale u periodu kada je pravljena crkva, pretpostavlja se da je novijeg datuma. Dvoja vrata , manih dimenzija, veličine 80/ 147 cm, skromna i bez ukrasa, nalaze se na zapadnoj i severnoj strani crkve. Sama građevina je od hrastovih brvana širine 12 cm koja su na krajevima spojena u ćert. Pod crkve je od drveta.
Posebno zanimljivo i autentično za ovu crkvu jesu ukrasi vidljivi u na unutrašnjoj strani brvana: išarana je jednostavnim ornamentima etnografskog karaktera izvlačenih grubljim potezima crvenom bojom: krugovi, polukrugovi, krstići , lozice sa cvetićima i kombinacije ovih elemenata.
Drveni zvonik pored crkve podignut je 2010. godine.
Izvor: pasaz.rs
